Sunday, March 17, 2013

Pauze

De laatste maand heb ik niets geschreven. Helaas word ik beperkt door mijn gezondheid (depressie). Geen ramp, er komen heus wel weer betere tijden en dan zal ik m'n blog weer voortzetten, maar nu dus even niet....

Monday, February 11, 2013

Grammys en Edisons

Internet:
Grammy Awards 
Edisons 
NME Goes To The F***ing grammys

Dit weekend zijn de Grammy Awards uitgereikt. Het zijn de prijzen die de muziekindustrie geeft aan de beste artiesten. Nou ja, 'beste' artiesten? Het is alsof de slager zijn eigen vlees keurt. Ik denk dat promotie en geld verdienen de belangrijkste redenen zijn op de prijzen uit te rijken. Verrassend vind ik de de winnaars nooit. Leuk voor het Belgische Gotye dat ze in de prijzen vallen maar eigenlijk is het een walgelijke vertoning. David Grohl de publiciteits geile exNirvana drummer deed ook mee. De arme Corbain Kurt draait zich om in zijn graf. De uitreiking is een en al glitter en glamour. Iedereen heeft dure kleding aan, maar dit jaar mocht dat niet te bloot zijn. Dat zou voor jonge onschuldige kijkertjes schadelijke invloed kunnen hebben. Alles is tot in de puntjes georganiseerd en verzorgd. Dat is nou net iets wat ik niet bij goede popmuziek vind passen. Rock'n'Roll behoort iets rebels en onaangepast te hebben. De Grammys vertegenwoordigen het tegenover gestelde. Voor wie dit soort avondjes toch leuk vind, die kan vanavond de Edisons gaan volgen. De Nederlandse muziekindustrie zal weer haar eigen (en buitenlandse) producten proberen aan de man te brengen. Mijn tip voor de winnaars is de trofee direct weg te gooien, net zoals Rijk de Gooyer dat ooit met de filmprijs 'het Gouden Kalf' deed. Hou toch op met die prijzen flauwekul!

Thursday, February 07, 2013

Het vinden van leuke muziek

Internet: 
Any decent music?
Pitchfork 

Het is niet zo makkelijk als het lijkt om goede nieuwe muziek te ontdekken op het internet. Door de vele bomen zie je vaak al snel het bos niet meer en verdwalen is ook erg eenvoudig. Inmiddels ken ik een aantal sides en apps waardoor ik een redelijk overzicht heb van wat wordt uitgebracht. Het is me uiteindelijk erg tegengevallen hoe toegankelijk en overzichtelijk het internet werkelijk voor muziek is.
Wat ik mis zijn sites met een degelijk overzicht van wat wordt uitgebracht. De sites die de muziek streamen lopen achter. Dat er nieuw werk is van Eels, Suede en My Bloody Valentine verneem ik pas laat bij Spotify of Deezer. Het nieuw uitgebrachte werk was al eerder beschikbaar op het internet en/of in de (web)winkel. Omdat ik veel artiesten volg via YouTube of Twitter, krijg ik persoonlijke berichten van ze als er wat nieuws te melden valt. Voor mij zijn het bladen (en hun websides + twitters) als Rolling Stone, Q en NME die de bron vormen om op de hoogte te worden gehouden. Sides als Pitchfork en Any Decent Music geven een redelijk overzicht maar zijn niet volledig. Al met al kost het veel tijd en werk om alle informatie te verzamelen en over het resultaat ben ik niet altijd tevreden.
Mijn wens om zelf een gemakkelijk overzicht te krijgen van wat wordt uitgebracht wordt niet vervuld. Ik zou graag neutrale en volledige informatie over de populaire muziekindustrie willen hebben maar dat blijft een verlangen. Het wekelijks verschijnende Amerikaanse blad Billboard geeft uiteindelijk de meeste informatie. Elke week ga ik naar de bibliotheek om de nieuwste Billboard door te nemen. In feite speel ik de rol van journalist. Ik maak de selectie uit alle informatie en geef die weer in mijn blog. Ik zou graag neutraal en volledig willen zijn maar in de praktijk is dat onmogelijk. Ik kan niet anders dan (kritisch) volgen. 
In de eerste plaats onderneem ik al mijn zoekactiviteiten naar leuke muziek voor mijzelf. Dit Blog heb ik opgestart om mijn eigen gedachten te ordenen. Daarbij vind ik het fijn om mijn ervaringen te delen, vandaar dat het openbaar is. Ik zou het ook best leuk vinden om op deze plek discussie's te starten. Mochten lezers opmerkingen, aanvullingen of vragen hebben: Laat het me weten!

Wednesday, January 30, 2013

Streaming audio

Internet: Wikipedia (Engels)

Hoe goed gaat het met Spotify en Deezer? Niet zo goed, denk ik, als zij zelf zouden willen. Er zit namelijk niet zoveel groei in het aantal abonnees. Veertien procent van de eigenaren van een mobieltje heeft een abonnement op een streaming audio service. Dat is niet genoeg om uiteindelijk een goede winst te gaan maken. Meer abonnees is noodzaak om te blijven voortbestaan. Er is ook concurrentie want er komen steeds meer aanbieders. In de UK zijn er bijvoorbeeld meer dan 70 bedrijven die een licensie hebben voor het verspreiden van muziek. Concurrentie bekent vaak ook lagere prijzen. Nu ik het over de prijzen heb, wil ik daar wel wat meer over zeggen. Wat ik een groot bezwaar vind van deze diensten, is dat de artiesten maar heel weinig geld krijgen voor de muziek waar naar is geluisterd. Zij krijgen een fractie van een cent per geheel beluisterd nummer. Lijkt me vooral voor de minder bekende artiest geen echte bron van inkomsten. Ik heb ook geen goed woord over voor Apple die met Itunes de muziekindustrie op zijn grondvesten heeft doen schudden. Opzich een prachtig idee om muziek te verspreiden via het internet. Minder leuk is manier waarop de muziek wordt aangeboden. Alleen voor Applegebruikers zijn de aangeboden diensten toegankelijk. Apple maakt prachtige spullen maar hangt daar wel een vreselijk duur prijskaartje aan. Voorts streven ze toch wel erg naar een monopolie positie door alle producten als uniek te bestempelen en van octrooien te voorzien. Bovendien is de kwaliteit van een MP3tje aanmerkelijk minder dan dat van een CD, maar er wordt wel dezelfde prijs voor gerekend. Kortom Apple heeft ook zijn donkere kanten. Ik vraag me ook oprecht af of de 'gewone' popartiesten veel geld verdienen aan Itunes.
Hoe de ontwikkelingen verder zullen gaan durf ik niet te zeggen. De techniek gaat snel en de concurrentie is groot. Wat ik belangrijk vind is dat popartiesten zelf invloed uit kunnen oefenen op de manier waarop hun muziek wordt verspreid en dat ze er ook nog wat aan verdienen.

Tuesday, January 29, 2013

Reclame en popmuziek

Internet:  
Muziek in de reclame

YouTube
What a wonderfull world
I'd like to teach the world to sing 
I heard it through the grapevine 

Gaan popmuziek en reclame goed samen? Het is en zeer krachtige combinatie zou ik zeggen, die ik niet altijd kan waarderen. Tegenwoordig kan er geen auto meer verkocht worden zonder beeldreclame met popmuziekjes op de achtergrond. De reclamebureaus struinen maar al te graag in de backcatalog van de platenmaatschappijen. Trouwens radio en reclame is ook een ijzer sterke combo. Vroeger was er een (illegaal) radiostation Veronica dat vanaf de Noordzee uitzond. In tegenstelling tot veel mensen, vond ik Veronica nooit zo vrij en zo goed. Het was een commercieel radiostation met irritante commercals. Ik weet verdorie nog waar ik op de Nieuwedijk mijn nappa en suede kleding moest kopen! Bovendien was hun muziekkeuze ook niet zo bijzonder. Een gemiddelde dat veel mensen leuk vinden maar met weinig kwalitatieve uitschieters. De tip en  top40 was altijd al een richtlijn voor de platenwinkels om de inkoop op af te stemmen. Laat ik niet teveel op Veronica afgeven want ook ik heb aan (illegale) commerciele radio gedaan (politieke illegale radio trouwens ook). Wil alleen maar zeggen dat mijn muziekkeuze vele malen beter is dan die van Veronica en dat de meeste commerciele radiostations het aanhoren niet waard zijn. Niet dat onze staatsomroep betere uitzendingen  maakt. Daar zijn ook reclames en regeert eveneens de middelmaat. Gelukkig zijn er tegenwoordig op het internet veel reclamevrije alternatieve radiostations. Reclame en popmuziek doen het echter samen zo goed, dat ik niet denk dat het ooit zal stoppen. Er is zelfs een internetside voor. Op YouTube heb ik drie beroemde reclames met popmuziek uitgezocht.

Monday, January 28, 2013

Een gitaar kapot slaan

YouTube:
The Who
Jimi Hendrix 
Nirvana 

Rory Gallagher

Hoe groot is je eigen zelfhaat  en vernietigings drang? Bij een aantal popartiesten is of was die zeer groot. The Who en Jimi Hendrix hebben in de jaren zestig een manier bedacht om dat ook op het podium te laten zien. Het ritueel van muziekinstrument(en) vernietigen werd uitgevonden. Normaal geeft een muzikant heel erg veel om zijn muziekinstrument want het is het middel en de vertolker van zijn techniek en gevoelens. Zo had de Ierse gitarist Rory Gallagher een speciale Fender gitaar. De kast was behoorlijk versleten maar hij speelde er graag op.
Bij de Who lag die liefde voor het instrument wat anders. Drummer Keith Moon en gitarist Pete Townsend stopten zoveel agressie in de muziek dat zij aan het einde van een optreden hun instrumenten en apparatuur te lijf gingen. In de eerste jaren van de Who moesten vooral gehuurde spullen worden vergoed waardoor er finacieel verlies werd geleden. Keith Moon ging met zijn vernielzucht nog wat verder door in iedere hotelkamer waar hij moest slapen, de televisie uit het raam te gooien. Moon heeft uiteindelijk de tekst van 'My Generation' (I hope to die before I get old) in praktijk gebracht.
Jimi Hendrix had ook een haat-liefde verhouding met zijn gitaar. Hij kon niet alleen fenominaal spelen maar was ook gek op geluidseffecten met zijn gitaar. De gitaar moest er zelf echter ook vaak aan geloven. Inmiddels is Jimi zelf in de (gitaar)hemel.
Het vernietigen van muziekinstrumenten heeft navolging gekregen. Vaak is dat een zwak aftreksel van Moon, Townsend en Hendrix. Er was een groep die het echer wel kon. In Nirvana zat zoveel frustratie en agressie dat ook zij de kunst verstonden van het 'instrument smashen'. Kurt Corbain is inmiddels Keith en Jimi gezelschap gaan houden. Als ze samen zouden gaan spelen? Hoe zouden deze drie heren hun hemels concert beeindigen? En, zou Rory ook meespelen? (volgens Jimi was Rory de beste...)

 

Sunday, January 27, 2013

Popmuziek en politiek

Internet: 
Happy days are here again
Doe mee met de SP

YouTube: 
Happy days are here again

Machine gun 
Star Spangled Banner 
Stand up for your rights
Working class hero 
Anarchy in the UK
Punk Prayer

Music is the weapon (documentaire Fela Kuti)

Gaan popmuziek en politiek goed samen? Jazeker, de verkiezings campagne van President Roosevelt gebruikte al het liedje 'Happy days are here again' ter ondersteuning. Het liedje bestond al maar paste erg goed bij de positieve campagne van Roosevelt, dus werd het gebruikt. In Nederland laat de SP Bob Fosko een speciaal voor de partij gemaakt zingen. 
Politici kunnen niet alleen gebruik maken van (pop)muziek in hun advertenties maar ook de steun van artiesten krijgen. Zo steunden de Beach Boys president Reagan en heeft Bruce Springsteen Obama gesteund. Soms hoeven politici geen enkele moeite te doen om de steun van politici te krijgen. Mick Jagger stemt op de Torries omdat Labor zijn (belasting)geld afpakt en laat dat ons weten ook.
Andere artiesten schrijven maatschappijkritische of politieke songs. Zo werd Bob Dylan ongewild de zogenaamde woordvoerder van de protestgeneratie. Iets dat hij zelf absoluut niet wilde. Dylan heeft zichzelf altijd als muzikant gezien. Wel heeft hij zich een tijdje ingezet voor onze lieve heer.Gelukkig doet hij dat al tijden niet meer.
Jimi Hendrix liet duidelijk weten hoe hij over Amerika en Vietnam dacht. Je hoort de oorlog in zijn werk terug. Bob Marley nam het op tegen armoede en politieke corruptie. Zijn songs zijn een duidelijk protest tegen de bestaande orde. Lennon schreef met zijn 'working class hero' een arbeiders klassieker.
De anarchie van de Sex Pistols heb ik nooit serieus kunnen nemen. Toch is punk de politieke muziekstrooming bij uitstek. Het is de muziek van de kraakbeweging.
Er zijn maar weinig artiesten die verder gaan dan zingen en ook aktie voeren. Frank Zappa was in de laatste jaren van zijn leven aktief voor de vrijheid van meningsuiting. De Afrikaanse Fela Kuti had politieke aspiraties in Negeria.
Hoe gevaarlijk is het om als artiest aan politiek te doen? Dat verschilt heel erg per land. In het Westen kan veel maar af en toe komen er conservatieve krachten naar boven die proberen de klok terug te draaien. In landen als China of Rusland is het veel moeilijker om te zingen wat je wilt. Pussy Riot, met 2 jaar strafkamp voor het zingen van een liedje in de kerk, kan daar over meepraten...

Monday, January 21, 2013

Recensies

Internet: Pitchfork
Spotify: Ke$ha

De krant is een meneer. Een meneer met een mening die je tot nadenken zet (als het goed is). Met deze vergelijking wordt bedoeld dat de krant uiteindelijk mensen werk is. De inhoud van de krant wordt tot stand gebracht door individuele bijdragen van de journalisten met als uiteindelijk verantwoordelijke meneer de hoofdredacteur.
Recensies vormen een onderdeel van elke krant en (muziek)blad. Het is een mening van een journalist. Je mag verwachten dat journalisten hun werk goed doen en dat zij proberen hun mening op een heldere en begrijpelijke manier uitleggen. Een goede recensie van een goede journalist kan de bekendheid van een kunstvorm of uiting beinvloeden. Niet voor niets adverteren de makers van het beoordeelde vaak met goede recensies van journalisten. Artiesten zelf kunnen zich van slechte recensies soms erg veel aantrekken en kan boosheid bij hen opwekken.
Omdat het bij popmuziek zelden gaat om muzikaal technische kwaliteiten komt dat ook zelden in de recensies aan de orde. Om recensies goed te kunnen begrijpen heb je zelf vaak al wat kennis nodig. Wie kan zonder kennis van het volgende citaat chocola maken? 'Dit soort Pitchfork-hypes geven Pitchfork-hypes een slechte naam, want heel veel bijzonders is er mijns inziens niet aan de hand' (Matthijs Linneman in het blad Oor, januari 2013). Dit soort zinnen roepen veel vraagtekens bij mij op. Zoals: Weet iedereen wat Pitchfork is? Wat is een Pitchforkhype (en wat niet)?
Wat te denken van een recensie die zo begint: 'Let op, deze recensie is geschreven met een dik vooroordeel' (Alex van der Hulst, Oor januari 2013). Met als einde: 'Onze vooroordelen waren te mild. Warrior is een volwaardig wangedrocht.' De kritiek van deze journalist is dat de betreffende artiest, Ke$ha in dit geval, een vals imago heeft en dat ze niet kan rappen en zingen. Er wordt fel uitgehaald naar de marketingmachine achter Ke$ha. Duidelijke criteria waarom ze niet kan zingen en rappen worden niet gegeven. Ik vraag me dan af: Zingt ze vals? Zit er geen goed ritme in haar raps?
Het imago van Ke$ha is volgens de journalist niet echt en daarom slecht. Zelf heb ik de CD ook beluisterd en kwam tot een andere conclusie. Ik vind het album middelmatig van kwaliteit omdat er te weinig orginele en spannende songs op staan. Het voegt weinig toe aan wat er al is en vele artiesten zoals bijvoorbeeld mevrouw Gaga kunnen dit veel beter. Het gastoptreden van popster Iggy Pop komt erg gekunsteld over ('and here is Iggy Pop' kondigt Ke$ha aan, het lijkt wel een soort toneelstukje). Dat dit album commercieel van opzet vind ik niet erg. De 'sound' van dit album past in het verwachtingspatroon van wat er op dit moment aan producties wordt uitgebracht. Ik vind het af en toe best leuk om naar dit soort muziek te luisteren. Het is zoals met zoete snoepjes. Af en toe zijn die erg lekker, alleen als je er teveel van neemt word je misselijk en gaan je tanden rotten. Tja en die recensie? Het is maar de mening van een meneer...


 

Sunday, January 20, 2013

Pinguin Radio

Internet: Pinguin Radio

Vanmiddag was er een presentatie van Nederlandse bands in Paradiso. In totaal 30 bands konden in 20 minuten laten zien en horen wat zij in huis hebben. Ik ben er ook naar toe geweest en heb mij prima vermaakt. Het was gezellig vol en op drie plekken kon je kijken naar bands. Als bezoeker kon je ook nog stemmen op de beste band. De winnaar krijgt de mogelijkheid om in een studio te gaan opnemen. Kortom een goed initiatief! De organisator was Pinguin Radio. Dit onafhankelijke internet radiostation is vanaf oktober 2011 gaan uitzenden. Ze draaien alle soorten muziek want zij maken alleen onderscheid tussen slechte en goede muziek. Het komt er op neer dat zij aandacht besteden aan de ´betere´ popmuziek. Wat die ´betere´ popmuziek precies inhoud zal ik een andere keer proberen uit te leggen. Het heeft te maken met orginaliteit en integerheid, maar dat is een ander verhaal. Wat Pinguin Radio doet is in feite hetzelfde als de vroegere VPRO. Helaas is de VPRO, ondanks het vijf voor twaalf initiatief op internet, ten onder gegaan in de Hilversumse stroom van programma´s maken. Die programma´s besteden vooral aandacht aan de mainstream en daarbij is maar bar weinig ruimte voor subcultuur. Fijn dus dat er Pinguin Radio is, die naast uitzenden ook aandacht geeft aan nieuwe Nederlandse bands! Al zijn Nederlandse bands bij mij meestal niet erg geliefd, vanmiddag heb ik leuke dingen gehoord!
 

Saturday, January 19, 2013

Publiek vs Industrie

Internet:
MySpace Music
Reverbnation 
 

In eerdere afleveringen heb ik willen aantonen dat zonder techniek en muziekindustrie er geen popmuziek, zoals we die vandaag de dag kennen, zou zijn geweest. Toch is de industrie niet de bepalende factor voor de popcultuur. Het is een deel van die cultuur. Het publiek beoordeelt de muziek en bepaalt uiteindelijk waar naar geluisterd wordt. Wat ik altijd belangrijk heb gevonden is de toegankelijkheid van muziek. Niet elk popmuziek nummer wordt met dezelfde aandacht aan het publiek gepresenteerd. De media aandacht die wordt verkregen kan verschillen bij artiesten. Muziek die weinig media aandacht krijgt, wordt door minder mensen gehoord. Die muziek zal daarom ook moeilijker of niet worden verkocht. Daarom maken muziekbladen, televisieprogramma's, radio-uitzendingen ook deel uit van de popcultuur. Zij brengen de muziek onder de aandacht van het publiek. Door de mogelijkheden van het internet neemt de rol van die 'oude' media af. Artiesten zijn nu in staat om direct met hun publiek te communiceren. Er ontstaan nu plekken op het internet waar de muzikant zelf zijn muziek kan presenteren. Tevens zien we de opkomst van streamingmedia zoals Spotify en Deezer waardoor je niet eens de muziek hoeft te bezitten om er naar te kunnen luisteren. Ik ben erg benieuwd hoe dit zich zal ontwikkelen en wat dat voor gevolgen het zal hebben op de muziekcultuur en de industrie. Zal het voor beginnende artiesten eenvoudiger worden om zich aan een publiek te presenteren? Valt er nog aan verkoop van muziek te verdienen of is de artiest afhankelijk van optredens en merchandising?
Op dit moment zie ik dat iedereen die iets aan muziek wil verdienen app laat maken. Bladen als Rolling Stone, New Musical Express en Oor zijn te vinden op Spotify. Platenmaatschappijen zoals Warner, Pias en Matador zijn er ook. Verder zijn er een heleboel app die liefhebbers bij elkaar brengen. Voor mij is het verkrijgen van een overzicht van alle uitgebrachte muziek er niet makkelijker op geworden. Nu de CDwinkel bijna ter ziele is, moet je naar Amazone of Bol om je CD in korte fragmenten te beluisteren en daarna te bestellen. Neem je genoegen met mindere geluidskwaliteit dan kan je bij de I-store terecht. Ik vraag me echter af of het aanbod van popmuziek met al deze ontwikkelingen echt inzichtelijker en toegankelijk is geworden. Natuurlijk zijn er op internet de apps die jou vertellen waar andere liefhebbers ook naar luisteren. Ik heb echter liever een verkoper of vriend die me helpt bij het vinden van nieuwe dingen. Tijd voor tegencultuur dus. Dit blog hoopt een aanzet daarvoor te zijn.

Tuesday, January 15, 2013

Vijf smaken Rock'n'Roll

YouTube:
Northernband R'n'R > Bill Haley: Rock around the clock
New Orleans Dance Blues > Fats Domino on the Perry Como Show
Chicago Rythm and Blues > Chuck Berry: Roll over Beethoven
Memphis Country Rock > Elvis Presley: Blue Suede Shoes
Vocal Group R'n'R > Chords: Sh Boom

Internet: Sound of the city - Charlie Gillet

In zijn boek 'The Sound of the City' vertelt Charlie Gillet over het ontstaan van de Rock'n'Roll. Op overtuigende wijze toont hij aan dat gelijktijdig maar op verschillende plaatsen de Rock'n'Roll is ontstaan. Er was er niet een maar er waren vijf soorten Rock'n'Roll.
Gillet behandelt in zijn boek ook de jaren zestig. Het begin van de muzieksoorten Soul en Rock wordt ook besproken. Kortom een zeer interessant boek. Bij mij staat het al jaren in de boekenkast maar op Amazon.com zag ik dat het nog steeds te koop is.

Sunday, January 13, 2013

Muziek op het internet

Muziek op het internet:
Spotify 
Deezer 
Mixcloud 
Reverbnation 
Myspace 
Radio op internet: 
TuneIn
Internet radiostations:
Radiotuna 
Internet radio tips:
Pinguin Radio 
NME Radio 

Het internet biedt verschillende mogelijkheden om muziek te beluisteren. Je kan via YouTube opnames beluisteren en bekijken. Via apps als Spotify of Deezer kun je muziek beluisteren die je zelf hebt uitgezocht of een ander heeft samengesteld. Er zijn internet sides waar artiesten zelf hun nummers toegankelijk maken zoals MySpace. Zelfs de radio is terug. Zowel bestaande radiostations als internetstations zijn online te vinden. Er zijn zoveel mogelijkheden om met (nieuwe) muziek in aanraking te komen dat ik moeite heb door de bomen het bos te zien. Dat wordt nog ingewikkelder want naast apps die muziek weergeven, zijn er ook die songteksten leveren, gelijksoortige nummers opzoeken, je in contact brengen met andere gebruikers of een liedje voor je opzoeken waarvan je alleen de melodie van kent.
Uiteindelijk gaat het er om de leukste en interessantste muziek te vinden. Wie mijn blog volgt weet dat ik de mainstream niet verafschuw maar wel een voorkeur heb voor subculturen. Omdat ik zie dat zoveel mensen en organisaties vanuit verschillende, vaak commerciele belangen, bezig zijn met muziek te plaatsen op het internet, ben ik dit blog gaan schrijven. Ik ben onafhankelijk en probeer inzicht te geven in het aanbod en de daar achter liggende structuren. Daarbij heb ik natuurlijk mijn eigen kijk op muziek die ik graag met anderen wil delen. 

Wednesday, January 09, 2013

Praten over popmuziek

YouTube: M - Pop Muzik 
 
Er bestaan verschillende manieren van praten over popmuziek. Het maakt uit of je muzikant, fan of criticus bent. Ik vind het analyseren van teksten en/of uitspraken over popmuziek uitermate interessant. Niet voor niets heb ik ooit mijn doctoraal scriptie over dit onderwerp geschreven. Wat me het meest boeit is wat ´goede´ en ´slechte´ popmuziek wordt benoemd. Wat is het verschil tussen mainstream en alternatief? Wat is de dominante cultuur en wat is subcultuur?
Inmiddels ben ik al meer dan twintig jaar afgestudeerd maar de belangstelling voor dit onderwerp is er bij mij nog steeds. Gekeken naar de onderzoeken die worden gedaan heeft ook de wetenschap nog altijd belangstelling voor dit soort studies.
Door de opkomst van de 'Nieuwe Media' is er een geheel nieuw medialandschap ontstaan. De komst van internet en de mogelijkheid van mobiele ontvangst heeft enorm veel veranderd. Media en culturele studies proberen inzicht te geven hoe mensen zich gedragen als zij gebruikmaken van media en/of deelnemen aan culturele activiteiten. Dit is ook de invalshoek van waaruit ik dit blog schrijf. Daarbij maak ik gebruik van mijn eigen (muzikale) smaak om voorbeelden te kunnen geven. Mijn eigen mening zal ik ook zeker spuien want dat geeft een blog toch zijn charme en maakt het interessant. De lezer kan zijn eigen smaak daarmee vergelijken en zijn eigen standpunten bepalen. Luisteren naar muziek is in eerste instantie een persoonlijke beleving die je met anderen kunt delen.
 
Het praten over popmuziek kan worden ingedeeld in de volgende vier vertogen ofwel discoursen:
- Het discours van gebruikers/liefhebbers. De manier van praten onder de luisteraars en liefhebbers. Het persoonlijke leven van de artiest speelt hierin vaak een rol (Hoe ziet hij eruit? Is de artiest aardig?) evenals de persoonlijke beleving van de luisteraar (Wanneer hoorde je dit het eerst? Wat roept dit nummer bij je op?)
- Het muzikale discours. Er wordt bijna alleen tussen muzikanten onderling gesproken over muzikaal technische aspecten en benodigde vaardigheden. Wel zijn er speciale bladen voor muzikanten. In dit vertoog wordt gesproken/geschreven over bijvoorbeeld toonsoorten, materiaal en technieken.
Voor de luisteraar maken de muzikaal technische kwaliteiten weinig uit, het gaat meer om de beleving en de 'sound'.
- Het kritische discours. De manier waarop journalisten praten en schrijven over popmuziek. Hierbij spelen geschiedenis en feitenkennis een rol. Wie muziekbladen door de jaren heen met elkaar vergelijkt kan constateren dat er wel degelijk een consensus bestaat over het belang van bepaalde artiesten. Er wordt geprobeerd een objectieve houding aan te nemen. De wetenschappelijke benadering kan ook in het kritische discours worden geplaatst.
- Het commerciele discours. Hoe mensen die geld verdienen aan (of met) popmuziek er over praten. Hierbij gaat het om inkomsten, uitgaven, publiciteit en consumenten en/of bezoekers.

Bij het praten over popmuziek kunnen mensen van discours wisselen. In een biografie kan de journalist beginnen in een kritisch discours. Vervolgens kan hij dat afwisselen met een eigen persoonlijke mening of feiten weergeven die niet ter zake doen zoals dat beide in een liefhebbers discours passen. Zelf vind ik het een kwaal van de (zeker Nederlandse) popjournalistiek dat zij te vaak vervalt in zelfingenomen gebral en geroddel. Wat vervolgens resulteert in onzinnige, voor mij oninteressante, bladvulling om adverteerders te trekken (grootste inkomsten bron) en lezers (aantal staat in relatie tot de advertentie prijs) tevreden te stellen. De journalistieke inhoud kan mij vaak niet werkelijk boeien. Ik ben voornamelijk nieuwsgierig naar criteria waarmee muziek wordt beoordeeld en welke artiesten en/of albums op dat moment in de belangstelling staan.

Monday, January 07, 2013

Forever young

YouTube:
Pete Seeger: Forever young
Bob Dylan: Forever young
Neil Young: Sugar Mountain
The Who: My generation  
Pat Benatar: Love is a battlefield


 


In de afleveringen over het ontstaan van de populaire muziek heb ik beschreven dat het niet begon met Rock'n'Roll. De wortels van de popmuziek zijn terug te vinden in het Amerika van voor de Tweede Wereldoorlog. Wel is de Rock'n'Roll belangrijk omdat deze muzieksoort zich als eerste direct richtte op de jeugd. Natuurlijk voor de de oorlog luisterde de jeugd al naar populaire muziek en kon zich daarmee vermaken. Voor de oorlog had de jeugd echter nog niet veel geld om uit te geven. Als de economie na de oorlog gestaag groeit, komt er een luxe voor vrijwel iedereen. Jongeren groeien op in tijd waarin zij geld te besteden hebben. De muziekindustrie gaat de jeugd ontdekken als consument. Was er eerst maar een enkele radio in een gezin. Nu kwam de tijd dat jongeren zelf een radio konden hebben. Ze konden zelf in de jukebox geld gooien om zelf te bepalen waar ze naar wilden luisteren. Rock'n'Roll werd de populaire muziek voor jongeren. Er ontstond een jeugdcultuur die zich duidelijk onderscheidde ten opzichte van de wereld der volwassenen. In de jaren zestig werd de jeugd bovendien ook mondiger en eiste een eigen plek in de maatschappij. Inmiddels is in onze tijd die tegenstelling tussen jongeren en ouderen niet meer zo sterk aanwezig. Vanaf de jaren vijftig wordt 'jong zijn' steeds meer een ideaalbeeld en levenshouding. Tot op de dag van vandaag is het streven om er jong en slank uit te zien in de gehele maatschappij aanwezig. Kijk naar de reclame, naar de film en popsterren. Rimpels worden weggespoten en oma draagt een spijkerbroek.
De uitgezochte liedjes gaan over jong zijn, zover dat nog niet duidelijk was.